Alajos Hauszmann: Hotel New York Palace w Budapeszcie
Eklektyzm (z greckiego eklektikós - "wybierający") – kierunek polegający na łączeniu w jednej budowli w sposób swobodny, często niezgodnych ze sobą, elementów wybranych z różnych stylów architektonicznych.
Eklektyzm występuje w różnych epokach, choć od 2. ćwierci XIX wieku do początku wieku XX był, pod postacią historyzmu, stosowany świadomie i programowo, obejmując swym zasięgiem całą Europę oraz Amerykę Północną. W okresie swojego trwania zbiegł się z secesją.
Początkowo było to niemal bezkarne łączenie różnych stylów, wchodzących w skład tzw. stylów historyzujących, czyli tych które były popularne jako style "neo-". Style te to: neorenesans, neobarok i neogotyk, czasem obserwuje się elementy klasycystyczne.
Następnie w stosowaniu eklektyzmu nastąpił pewien ład i porządek, w miejskich kamienicach eklektycznych obserwuje się dużo cech renesansowych. Np. okna z charakterystycznymi ozdobami, kolumny i podobne. Z czasem zaczęto budować również tylko w określonym stylu historyzującym.
Przykłady budowli eklektycznych
- Statua Wolności w Nowym Jorku
- Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie
- Teatr Polski w Bielsku-Białej
- Kryształowy Pałac w Londynie
- Pałac Izraela Poznańskiego w Łodzi
- Wieża Eiffla w Paryżu
- Ratusz w Nowym Sączu
- Słowacki Teatr Narodowy i Reduta (budynek Filharmonii Słowackiej) w Bratysławie.
- Grand Hotel Lublinianka w Lublinie
- Kościół Fryderyka w Kopenhadze
Źródła
- Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 42. ISBN 83-85001-89-1.